TRESNA KANGGO KANCA
ANIK SASI KIRANA
ANIK SASI KIRANA
Lagi wae Nani tekan prapatan dalan, kelingan ana buku sing ora digawa. Enggal-enggal
Nani mbalik maneh menyang omah njupuk buku. Njagang pit sing ditumpaki ing plataran ngarep omah. Sarampunge njupuk buku, Nani ngepit maneh menyang sekolah. Kebeneran ing dalan ketemu Banu dadi
menyang sekolahan bareng. Nani karo Banu padha-padha kelas 2 SMA lan sekelas
uga. Banter-banteran bocah loro kuwi
anggone numpak pit amarga wis kawanen.
Tekan sekolah Nani lan Banu mlebu kelas. Kira-kira
sepuluh menit bocah loro numpak pit.
“Ni, dina iki ana tugas ora?” Banu takon
marang Nani.
“Ana, tugase kon nganalisis tradisi Nu.”
Wangsulane Nani.
“Wis
kok garap, Ni? Aku nyontoh gonmu Ni.” Banu nyedhaki
Nani.
Ora
let suwe, Bu Guru Eny teka. Nanging ora suwe anggone ngasta amarga ana
kaperluan liya.
“Nu, tugasku esih semrawut. Kene arep tak beneri.” Nani
njaluk tugas sing disilih Banu.
“Iki. Matur nuwun ya.” Banu
mbalekake tugase Nani.
Sekolah dina iku ora tekan awan amarga
guru-guru duwe kaperluan. Nanging Nani ora langsung mulih, dheweke esih
kapengin internetan neng sekolah.
Banu sing bar tuku gorengan, lungguh
ing jejere Nani. Pas iku ana Ika uga.
“Nani, Ika iki lho ana gorengan.
Dimaem dhisik mengko adem.” Banu nawakake marang kanca-kancane.
“ Iya, matur nuwun.” Jawabe Nani
singkat.
“Mengko tak entekna aku lho, Ni.”
Ika sing lungguh ngarepe Banu nyambungi.
Ika
kuwi salah siji kancane Banu lan Nani.
Bocahe seneng guyon lan sipate kaya mbah-mbah amarga sering ngandhani
kanca-kanca babagan apa wae. Kanca sakelas uga seneng karo Ika awit bocahe eman
lan seneng manganan dadi akeh jajan
yen cedhak bocah iku. Banu lan Nani wis rong taun sakelas karo Ika. Nanging Ika
luwih akrab karo Nani, dheweke uga sepanggon neng kelas.
Salah
sawijining dina nalika Banu pit-pitan
arep neng omahe Nani. Sengaja Banu ora ngandhani Nani dhisik. Barang tekan
ngarep omah, Banu kaget weruh Nani lagi karo Andi kanca sakelase ana ing omahe
Nani lagi adhep-adhepan nanging ora
weruh Banu. Enggal-enggal Banu ngadoh
saka ngarep omahe Nani.
Banu wis kepikiran nek bocah loro kuwi
ana apa-apa. Awit sipate ing sekolahan ora kaya kancanan biasa. Bocah loro kuwi
sering bareng. Banu dudu apa-apane Nani, Banu mung kanca. Nanging asline wis
suwe dheweke nandhang tresna marang Nani. Babagan katresnan iki Banu durung wani nembung Nani. Barang weruh kedadean
iki kebak rasa gela atine Banu. Sesuke Banu kepethuk Nani arep menyang sekolah.
Adate bocah loro iki nek ketemu mesthi langsung kandha-kandhahan, nanging iki
ora malah padha meneng.
“Banu, kowe lagi ana apa?” Ora suwe Nani
miwiti guneman.
“Orapapa, Ni.” Wangsulane Banu
cekak.
“Nu, mengko kowe arep melu dadi
panitia pitulasan ora? Iki wis meh
sasi Agustus.” Nani takon.
“Aku ora meh melu dadi panitia, aku
meh dadi peserta wae. Ben iso melu lomba-lomba.” Banu njawab karo ngejak guyon.
“Hahahah... Kaya bocah cilik wae
kowe ki.” Nani ngguyu.
Ora
krasa mlakune wis tekan sekolah. Banu lan Nani mlebu kelas. Ora biasane Nani
milih lungguh ing jejere Andi. Ana sing digumuni Banu, biasane Nani mesthi
kandha nek duwe sesambungan karo liyan. Nanging babagan cedhake karo Andi, kok
Nani ora tau kandha. Banu dadi penasaran, apa iya mung kancanan biasa? Apa ana
sesambungan kang luwih saka kanca?.
“Nu, ayooo mulih.” Andi ngejaki
mulih.
“Iya Ndi, ndhisiki wae.” Wangsulane
Banu.
Nalika
Nani lan Andi wis mulih, Banu enggal-enggal nyedhaki Ika.
“Ka, Andi lan Nani kuwi ana
sesambungan luwih seka kanca to?” Pitakonane Banu awit penasaran nemen.
“Menurutku mung kancanan biasa Nu.
Nani ora tau kandha nek dheweke lagi cedhak karo Andi. Ana apa tho?” Andharane
Ika karo mbalik takon.
“Orapapa, Ka. Iya wis matur nuwun.”
Banu mulih.